“Is dit jouw bril Mir?” mijn vader houdt een gammel montuur vast met veel te kleine glazen. Inmiddels heb ik 1 vaste bril en 6 leesbrillen in huis slingeren, nonchalant reageer ik “O geen idee ..kan wel” ik bekijk hem kritisch en zet hem op. Ja joh, roep ik vol herkenning, “nou” zegt mijn vader, zoals alleen hij dat kan zeggen. “Ben blij dat hij van jou is. Hij ligt al een tijdje bij ons”.
Die avond zijn de kinderen bij hun vader en ik alleen thuis. Ik bekijk mezelf in de spiegel met de gammele bril. ‘Een tijdje bij ons’ hoor ik mijn vader nog zeggen, inmiddels is het meer dan 12 jaar geleden. Op het moment dat ik naar mezelf kijk met de gammele bril ben ik 12 jaar terug.
Ik kan de worsteling, eenzaamheid en wanhoop van toen voelen. Het gevoel raakt me en vlug zet ik de bril af, zet snel een kop thee en duik op deze herfst achtige avond met een dekentje op de bank. Mijn hond kruipt erbij, draait 6 rondjes en gaat tevreden dicht tegen me aan liggen. De bril ligt op tafel en staart me aan. Hoewel ik het probeer te negeren, blijft de herinnering aan 12 jaar geleden in mijn hoofd hangen, maar wat het meeste indruk maakt was het moment toen ik hem afdeed en ik weer in het hier en nu was. De reis van de afgelopen 12 jaar is ineens zichtbaar en tastbaar. Ik zie een brug over een kloof van emotionele verwaarlozing, worsteling, eenzaamheid en wanhoop. Een brug die verbindt en toegang biedt. Het bouwen van de brug heeft 12 jaar geduurd, er waren momenten dat ik dacht dat hij er nooit zou komen, het niet eens wilde. Momenten dat ik weer veilig in de verwaarlozing wilde gaan zitten het op wilde geven omdat het eind nooit in zicht kwam. Ik deed steeds 4 stappen terug en 5 vooruit. “Hou vol” zei mijn therapeut vaak, “je bent zo druk bezig met het bouwen van de brug dat je vergeet te genieten van het uitzicht”. Het mooiste van het bouwen van een brug is het uitzicht. Uitzicht waar je vandaan komt en waar je naar toe wil. Het uitzicht waar ik vandaan kwam, motiveerde me dagelijks om verder te bouwen en nooit meer terug te willen. De eerste stukken van de brug heb ik zelf gebouwd, niemand mocht helpen, ik deed alles zelf. Vreselijk traag ging het omdat ik door alles zelf te willen doen nog steeds in de valkuil verwaarlozing zat. Het laatste gedeelte van de brug was zo af, op het moment dat ik mensen toe durfde te laten en om hulp kon vragen, zijn er heel veel hulptroepen geweest en meters gemaakt. Sommige hebben alleen helpen bouwen, andere zijn er nog steeds. De laatste plank heb ik samen gelegd, met iemand die me heeft laten inzien dat ik het waard ben om de brug af te maken. De brug naar verbondenheid, verbinding en vertrouwen, vooral zelfvertrouwen. De brug die me zelfcompassie, zelfvertrouwen, zinvol moederschap en zeer mooie relaties bracht.
“Is dit jouw bril Mir? ” “ja Pap, die gammele bril is van mij, hij heeft me vanavond een geweldig inzicht gegeven. Een reis van 12 jaar met een geweldig uitzicht.
Foto: Lisa Brons
