Na de lange rij stappen we eindelijk het warme restaurant binnen. “3 pizza margarita” roept mijn zoon “1 kleine en 2 grote” wanneer de serveerster vraagt wat we willen eten. Al jaren bestellen we hetzelfde, mijn kinderen houden eenmaal van structuur, regelmaat en vastigheid ook in het eten. Wat er anders uitziet, is structureel niet lekker. Boterhammen moeten recht zijn, alles waar stukjes of iets onbekends inzit is vies. Na mijn blog over spaghetti met erwtjes gaat het inmiddels al stukken beter. We eten gevarieerd, vooral lekker en kunnen zelfs eten in een restaurant, maar de schrik voor het onbekende blijft. Lees verder
Tagarchief: dankbaar
ligt het aan mij?
“Mama, waar word jij nu echt heel blij van”? vraagt mijn zoon die achterstevoren, binnenste buiten met zijn benen in de lucht een soort circusvoorstelling houdt in mijn bed. “Pfff” zeg ik en gun mezelf wat tijd om na te denken. “Weet je” zeg ik schoorvoetend, “ik word er heel bij van om elke dag weer te ervaren hoe veel ik van je hou. Samen lachen, kletsen over dingen die lastig zijn in het leven. Ik merk dat ik blij word als ik voel hoe trots ik ben op jou en dat we een diepe verbinding hebben samen”. De circus voorstelling is inmiddels voorbij, hij ligt naast me, strijkt een eigenwijze pluk haar glad achter mijn oor. Ik hou ook van jou mama, en hij geeft me een dikke kroel. Lees verder
Houd me vast
Foto: Magda Spierings
Samen lopen we de spreekkamer in, de angst overvalt me maar ik houd me stoer. Af en toe legt hij een hand op mijn knie of kijkt met een liefdevolle blik even mijn kant op. De sessies zijn loodzwaar, langdradig en met enorm veel gemengde gevoelens. Het liefst wil ik weg lopen, maar het feit dat we dit samen doen, maakt dat ik keurig blijf zitten. Kun je terug naar het gevoel, vraagt de therapeut, en bij het idee ga ik al over mijn nek, ik merk dat ik boos op hem word, hij dwingt me de controle los te laten en juist dat is zo vreselijk angstig.
Volg je hart..
Werk je al met een stickervel vraagt ze geïnteresseerd, terwijl mijn nekharen overeind gaan staan. Een stoplichtmat, of strafstoel zou ook kunnen werken. Dat ik al afhaak merkt ze niet eens. Dit is de zoveelste hulpverlener die met goedbedoelde adviezen bij ons thuis komt. Alles is goed bedoeld, maar ik wil rust, ruimte in mijn hoofd, Na kunnen denken, alles op een rijtje zetten. Mijn gezin staat op standje overleven, 24-7 scherp staan, alle energie geven die je hebt. Mijn energiepijl is laag, mijn wallen zichtbaar en de kilo’s vliegen eraf.
Stiekem houden we van ze.
Op een ochtend werd ik wakker en toen wist ik het.. we hebben een nestje.
Naast mijn bed hoor ik al weken gerommel in de schoorsteen. Enthousiast bel ik mijn kinderen op die toentertijd bij hun vader waren. We krijgen een nestje, laten zitten of weghalen? In koor riepen ze … blijven. We fantaseren dat het een schattig roodborstje, koolmees of huismusje is. We spenderen uren in de tuin in de hoop een glimp op te kunnen vangen van de ouders in spe die zo druk bezig zijn in onze schoorsteen. Gezien het geluid naast mijn bed vrees ik dat het geen klein en schattig vogeltje is.
Dank je wel..
In een kring treffen we elkaar elke week inmiddels noem ik ze allemaal mijn “vrienden”. Na al die jaren lief en leed met elkaar delen bouw je iets op met elkaar. Elke week kies ik dezelfde stoel, drink ik chocomelk en een beker water. Dit geeft dit me enige houvast in een sessie waar ik oefen met loslaten. Schema-therapie noemen ze het, waarin je leert om “gezonde gedachtes te ontwikkelen. Mijn doel was; dichter bij mezelf komen, na al die jaren was ik mezelf flink kwijtgeraakt.
Ouderliefde
Wel nee joh”, zegt mijn moeder liefdevol, terwijl ze de frustratie die opkomt probeert te negeren, welke ze met haar lieve glimlach verbergt. “De waarheid ligt heel anders, wanneer iemand vreselijk in het nauw zit is de leugen heel dichtbij” verteld ze liefdevol. Dit is niet de eerste keer dat ze de vraag krijgt of haar dochter een ander had, vreemd gegaan is en of dit de oorzaak van de scheiding is.
Een hart voor autisme
Terwijl ik met een overvol dienblad in mijn handen sta, blij dat ik het tafeltje gehaald heb zonder knoeien, hoor ik de dames naast me zeggen “nou ja zeg..die moeder zegt er niks van”. Ze beoordelen samen de moeder achter mij; “tegenwoordig kunnen ze niet meer streng zijn”. Tenslotte laat de dame goed merken dat ze haar jongens vroeger echt goed en vooral streng opgevoed heeft. De grijze, deftige dame zoekt haar erkenning bij mij, want ik ontbijt ook met mijn dochter, alsof ze wil zeggen; jij bent als moeder toch wel streng. Inmiddels heb ik een dikke huid gekregen, en kan ik in deze situaties aardig relaxt blijven, want tja.. in een overvolle HEMA met overal prikkels is het altijd maar afwachten hoe ik er als moeder van af kom.
Rennen van geluk
Zon, slippers, werken in de tuin, deze lente dag kan niet meer stuk. Dit zijn van die dagen dat je zin krijgt in de zomer en het teenslipper-effect je een positief gevoel geeft. Na een enorme rot tijd, scheiding en knokken voor je geluk is deze warme lente zon meer dan welkom. Tot ik op mijn horloge kijk en besef dat mijn zoon ieder moment opgehaald moet worden na zijn scouting avontuur.
Vooruit dan maar ..
“Mama, mag de tweeling hier logeren”? Mijn dochter belt me giechelt en zeer enthousiast op. Terwijl mijn vriendin een wijntje in schenkt en ik wacht omdat mijn zoon met zijn vriend zijn Netflix serie af wil kijken wanneer ik hem ophaal. Ik hoor mezelf stellig en uiterst consequent zeggen ” nee, het is al laat, we hebben er niet op gerekend”. Een half uur later staan de dames luid lachend hun luchtbed op te pompen, mijn jongste zoon leest nog een Duck terwijl hij moet slapen. Ondanks de afspraak we kopen deze maand geen kleding meer bestel ik voor het slapen gaan nog snel even een zomer jas online voor mijn dochter.
