De zon schijnt en de koude ice-tea doet goed wanneer zelfs mijn slippers geen verkoeling geven. We zitten op een vol terras en hebben elkaar lang niet gesproken. Haar lange krullen vangen het briesje wind. Samen met haar intense betrokkenheid doet dit me beseffen wat een mooi mens ze eigenlijk is. “Waarom heb je nooit om hulp gevraagd Mir”? Vraagt ze me nadat we de afgelopen 2 jaar en de scheiding laten passeren Lees verder
Tagarchief: dankbaar
Een bril met een geweldig uitzicht
“Is dit jouw bril Mir?” mijn vader houdt een gammel montuur vast met veel te kleine glazen. Inmiddels heb ik 1 vaste bril en 6 leesbrillen in huis slingeren, nonchalant reageer ik “O geen idee ..kan wel” ik bekijk hem kritisch en zet hem op. Ja joh, roep ik vol herkenning, “nou” zegt mijn vader, zoals alleen hij dat kan zeggen. “Ben blij dat hij van jou is. Hij ligt al een tijdje bij ons”.
Die avond zijn de kinderen bij hun vader en ik alleen thuis. Ik bekijk mezelf in de spiegel met de gammele bril. ‘Een tijdje bij ons’ hoor ik mijn vader nog zeggen, inmiddels is het meer dan 12 jaar geleden. Op het moment dat ik naar mezelf kijk met de gammele bril ben ik 12 jaar terug.
Ik kan de worsteling, eenzaamheid en wanhoop van toen voelen. Het gevoel raakt me en vlug zet ik de bril af, zet snel een kop thee en duik op deze herfst achtige avond met een dekentje op de bank. Mijn hond kruipt erbij, draait 6 rondjes en gaat tevreden dicht tegen me aan liggen. De bril ligt op tafel en staart me aan. Hoewel ik het probeer te negeren, blijft de herinnering aan 12 jaar geleden in mijn hoofd hangen, maar wat het meeste indruk maakt was het moment toen ik hem afdeed en ik weer in het hier en nu was. De reis van de afgelopen 12 jaar is ineens zichtbaar en tastbaar. Ik zie een brug over een kloof van emotionele verwaarlozing, worsteling, eenzaamheid en wanhoop. Een brug die verbindt en toegang biedt. Het bouwen van de brug heeft 12 jaar geduurd, er waren momenten dat ik dacht dat hij er nooit zou komen, het niet eens wilde. Momenten dat ik weer veilig in de verwaarlozing wilde gaan zitten het op wilde geven omdat het eind nooit in zicht kwam. Ik deed steeds 4 stappen terug en 5 vooruit. “Hou vol” zei mijn therapeut vaak, “je bent zo druk bezig met het bouwen van de brug dat je vergeet te genieten van het uitzicht”. Het mooiste van het bouwen van een brug is het uitzicht. Uitzicht waar je vandaan komt en waar je naar toe wil. Het uitzicht waar ik vandaan kwam, motiveerde me dagelijks om verder te bouwen en nooit meer terug te willen. De eerste stukken van de brug heb ik zelf gebouwd, niemand mocht helpen, ik deed alles zelf. Vreselijk traag ging het omdat ik door alles zelf te willen doen nog steeds in de valkuil verwaarlozing zat. Het laatste gedeelte van de brug was zo af, op het moment dat ik mensen toe durfde te laten en om hulp kon vragen, zijn er heel veel hulptroepen geweest en meters gemaakt. Sommige hebben alleen helpen bouwen, andere zijn er nog steeds. De laatste plank heb ik samen gelegd, met iemand die me heeft laten inzien dat ik het waard ben om de brug af te maken. De brug naar verbondenheid, verbinding en vertrouwen, vooral zelfvertrouwen. De brug die me zelfcompassie, zelfvertrouwen, zinvol moederschap en zeer mooie relaties bracht.
“Is dit jouw bril Mir? ” “ja Pap, die gammele bril is van mij, hij heeft me vanavond een geweldig inzicht gegeven. Een reis van 12 jaar met een geweldig uitzicht.
Foto: Lisa Brons
Opvoeden met Bloemkool en boerenkool
Na de lange rij stappen we eindelijk het warme restaurant binnen. “3 pizza margarita” roept mijn zoon “1 kleine en 2 grote” wanneer de serveerster vraagt wat we willen eten. Al jaren bestellen we hetzelfde, mijn kinderen houden eenmaal van structuur, regelmaat en vastigheid ook in het eten. Wat er anders uitziet, is structureel niet lekker. Boterhammen moeten recht zijn, alles waar stukjes of iets onbekends inzit is vies. Na mijn blog over spaghetti met erwtjes gaat het inmiddels al stukken beter. We eten gevarieerd, vooral lekker en kunnen zelfs eten in een restaurant, maar de schrik voor het onbekende blijft. Lees verder
ligt het aan mij?
“Mama, waar word jij nu echt heel blij van”? vraagt mijn zoon die achterstevoren, binnenste buiten met zijn benen in de lucht een soort circusvoorstelling houdt in mijn bed. “Pfff” zeg ik en gun mezelf wat tijd om na te denken. “Weet je” zeg ik schoorvoetend, “ik word er heel bij van om elke dag weer te ervaren hoe veel ik van je hou. Samen lachen, kletsen over dingen die lastig zijn in het leven. Ik merk dat ik blij word als ik voel hoe trots ik ben op jou en dat we een diepe verbinding hebben samen”. De circus voorstelling is inmiddels voorbij, hij ligt naast me, strijkt een eigenwijze pluk haar glad achter mijn oor. Ik hou ook van jou mama, en hij geeft me een dikke kroel. Lees verder
Houd me vast
Foto: Magda Spierings
Samen lopen we de spreekkamer in, de angst overvalt me maar ik houd me stoer. Af en toe legt hij een hand op mijn knie of kijkt met een liefdevolle blik even mijn kant op. De sessies zijn loodzwaar, langdradig en met enorm veel gemengde gevoelens. Het liefst wil ik weg lopen, maar het feit dat we dit samen doen, maakt dat ik keurig blijf zitten. Kun je terug naar het gevoel, vraagt de therapeut, en bij het idee ga ik al over mijn nek, ik merk dat ik boos op hem word, hij dwingt me de controle los te laten en juist dat is zo vreselijk angstig.
Stiekem houden we van ze.
Op een ochtend werd ik wakker en toen wist ik het.. we hebben een nestje.
Naast mijn bed hoor ik al weken gerommel in de schoorsteen. Enthousiast bel ik mijn kinderen op die toentertijd bij hun vader waren. We krijgen een nestje, laten zitten of weghalen? In koor riepen ze … blijven. We fantaseren dat het een schattig roodborstje, koolmees of huismusje is. We spenderen uren in de tuin in de hoop een glimp op te kunnen vangen van de ouders in spe die zo druk bezig zijn in onze schoorsteen. Gezien het geluid naast mijn bed vrees ik dat het geen klein en schattig vogeltje is.
Dank je wel..
In een kring treffen we elkaar elke week inmiddels noem ik ze allemaal mijn “vrienden”. Na al die jaren lief en leed met elkaar delen bouw je iets op met elkaar. Elke week kies ik dezelfde stoel, drink ik chocomelk en een beker water. Dit geeft dit me enige houvast in een sessie waar ik oefen met loslaten. Schema-therapie noemen ze het, waarin je leert om “gezonde gedachtes te ontwikkelen. Mijn doel was; dichter bij mezelf komen, na al die jaren was ik mezelf flink kwijtgeraakt.
Rennen van geluk
Zon, slippers, werken in de tuin, deze lente dag kan niet meer stuk. Dit zijn van die dagen dat je zin krijgt in de zomer en het teenslipper-effect je een positief gevoel geeft. Na een enorme rot tijd, scheiding en knokken voor je geluk is deze warme lente zon meer dan welkom. Tot ik op mijn horloge kijk en besef dat mijn zoon ieder moment opgehaald moet worden na zijn scouting avontuur.
Vooruit dan maar ..
“Mama, mag de tweeling hier logeren”? Mijn dochter belt me giechelt en zeer enthousiast op. Terwijl mijn vriendin een wijntje in schenkt en ik wacht omdat mijn zoon met zijn vriend zijn Netflix serie af wil kijken wanneer ik hem ophaal. Ik hoor mezelf stellig en uiterst consequent zeggen ” nee, het is al laat, we hebben er niet op gerekend”. Een half uur later staan de dames luid lachend hun luchtbed op te pompen, mijn jongste zoon leest nog een Duck terwijl hij moet slapen. Ondanks de afspraak we kopen deze maand geen kleding meer bestel ik voor het slapen gaan nog snel even een zomer jas online voor mijn dochter.
Opvoeden & Opgroeien 